» Boeken
» Samen nei de brand
» Pagina 69-70
69-70
Wij maakten voor het eerst kennis met "Salvage".
U moet dat zien als een overkoepelend orgaan van verzekeringen, wat zich
bezighoudt met het redden, wat er nog te redden valt. De schade die
jaarlijks ontstaat door branden loopt in de miljoenen aan o.a. verloren
gegaan huisraad. Vroeger duurde het wel es lang, voordat de verzekering de
schade kwam opnemen. Ondertussen mocht je nergens aankomen, want er moest
eerst een inspecteur komen. Alles goed en best, maar wat denkt U van een
kast met drijfnat linnengoed, of hangkasten met je knappe goed, en
vloerbedekking. Als dat 2 dagen in slootwater heeft gelegen, dan is het mooi er wel af.
Nu wordt direct "Salvage" ingeschakeld en is er binnen een half
uur een expert. Deze gaat zo gauw mogelijk met de bevelvoerder naar binnen
om vast te stellen, wat er nog hersteld kan worden. Als het waterschade is,
gaan de radio, T.V. boeken, fotoalbums, tot aan het koffiezetapparaat, in
een verhuiswagen. Alles wordt geregistreerd, en weg gebracht naar een
schoonmaakbedrijf. Daar wordt alles droog gevroren, en binnen een uur kunt U Uw album weer bekijken.
Met deze methode wordt er voor miljoenen bespaard, en U begxijpt dat de
verzekeringsmaatschappijen hierover best te spreken zijn. Doch, de mooie
oude stolp van de fam. v.d. Heuvel was dermate verbrand, dat die wel vlak
kon. En de heer V.d. Heuvel was net klaar met alle veranderingen en
verbouwingen. Toen moest hij weer helemaal overnieuw beginnen en nu staat er weer een ander huis voor in de plaats.
Zo'n brand, je moet er niet aan denken. Of juist wel? Hebt U
voorzorgsmaatregelen genomen? Hebt U een brandblusser in huis? Is Uw
schoorsteen geveegd? Hoe oud is Uw T.V.? Hebt U brandbare of gevaarlijke
vloeistoffen in huis? Weet U nog, wat te doen in geval van brand? Is Uw brandverzekering nog op peil?
We willen U niet bang praten, maar we weten maar al te goed, wat er fout kan gaan, vandaar.
En zo komen we bij einde 1990 en was er feest in het Havengebouw.
Harry Swagennan was 25 jaar een zeer trouw lid van de brandweer geweest. De
Opper roemde zijn inzet en zelfopoffering bij grote branden die er hadden
gewoed. Bovendien werd Swagerman deze avond tot 1e ondercdt. benoemd want
schrijver dezes was de klos. Hij was 55 jaar geworden en moest noodgedwongen
afscheid nemen van de brandweer. En dat is niet leuk, als je er 30 jaar met
plezier bij bent geweest. Maar goed, iedereen deed z'n best om er een feestelijke avond van te maken.
Toch namen al die toespraken en kado's het gemis van vuur en rook niet weg.
Evenzo had hij grote waardering voor het feit dat hij werd benoemd tot
erelid, hetgeen inhoudt dat je van harte welkom bent bij alle
brandweerlusten. Maar ja, de lasten waren toch ook altijd mooi geweest, als U begrijpt wat ik bedoel.
Van pure narigheid richtte hij toen samen met oud collega Dirk Lub de
B.V.P.V. maar op. Wat dat is? Dat is de Bond Van Pyrofynale Veteranen. Die
bond is er om het gemis wat op te vullen. Want elke brandweerman valt na z'n
vertrek in een "gat". Zo'n "gat", bezorgt een spuitgast
nare hallucinatics. Afgrijselijke dromen, rare geluiden horen van sirene's,
piepers, en wat al niet meer. Vandaar de bond. Het is een soort van
therapeutische opvangcentrale voor elke brandweerman, die na het afscheid
met z'n "gat" kampt, waarin al die vreselijke dingen gebeuren.
Iedere afzwaaier is dan ook van harte welkom. Een jaar later vierde Arie
Botman z'n 25 jarig jubileum, waar ook uiteraard weer de nodige aandacht aan werd besteed.
U merkt wel, als je eenmaal bij de brandweer bent, ben je er niet meer bij vandaan te branden.
We nemen een sprong naar febr.'92, waar wat mis ging bij de fa. Vriend aan de Veenakkers 's avonds om 8 uur.
Wat de oorzaak is geweest, was later niet meer te achterhalen. De brand werd
pas ontdekt, toen het vuur al op volle kracht woedde. In het bedrijf werden
bollen opgezet in bakken, en in de koelcelllen bewaard tot het moment,
waarop de bloemen konden worden geplukt. En aangezien in die koelcellen
dikke lagen tempex waren gebruikt om de zaak goed te isoleren.... juist, U weet het nog.
Toen de brandweer kwam, konden de spuitgasten de hoop op redding wel laten
varen. Maar het woonhuis ernaast, diende ook nog beschermd te worden, en
zodoende werd het voor de bemanning toch nog flink werken. Het vuur werd aan
alle kanten bestreden, maar het bedrijf, en in het bijzonder de bollen,
gingen verloren, wat weer een triest schouwspel opleverde. De met zorg en
vakkennis behandelde produkten lagen er bij als een berg afval.
De heer Vriend had al een kraan besteld om de zaak op te ruimen, en zo het
nablussen te vergemakkelijken. Het nam evengoed nog heel wat tijd, en was
het toch alweer 00.30 u. voor de stinkende spuitgasten onder de douche konden kruipen.
Op een gegeven moment werd de brandweergarage te klein.
Er moest weer verbouwd worden om de grote wagen, de kleine hulpverlener, de
grote aanhangpomp en de nieuwe hulpverlener goed te kunnen plaatsen. Het
brand- en hulpverleningsarsenaal, was in de loop der tijd zo gegroeid, dat
er niet meer voldoende plaats was om alles te bergen. Achter de garage werd
een stuk aangebouwd, en er kwam een stuk van de gerneentewerkplaats bij, die in hetzelfde gebouw was gevestigd.
Er was weer werk aan de winkel, want alles wat ze zelf konden doen, deden
ze. Er werd schoongemaakt en geverfd. Ook moest de nieuwe waterongevallen-
en hulpverleningswagen worden ingetimmerd en ingericht. Eindelijk was het
zover en kon op 11 dec.'92 de opening plaats vinden en de in gebruikneming
van de nieuwe hulpverleningswagen. Om 3 u. was iedereen aanwezig en begaf
burgemeester Veldhuyzen zich naar buiten om het aggregaat te starten. Toen
dit gebeurd was, gingen de schijnwerpers van de wagen branden, wat applaus
opleverde, door het verzamelde publiek. Glunderend nam Cdt. V.d. Gruiter de
kontaktsleutels in ontvangst. Toen alles door iedereen was bekeken en
bewonderd haastte een ieder zich naar binnen, want het was tenslotte december.
De burgemeester maakte in zijn toespraak een uitzondering voor de werkgroep
van voorbereiding, de heren Th. Schenk, J. Remeynse, P. den Hartog, en Nanne
Kooiman, die een kadobon ontvingen. Redevoeringen en applaus wisselden
elkaar weer af, en toen de middag om was, gingen we naar het Havengebouw.
Daar was het feest en werden verschillend feiten herdacht. Cdt. V.d. Gruiter
was 35 jaar bij de brandweer, waarvan 20 jaar als commandant. Nanne Kooiman
was er 12 jaar bij, en Arie Botman nam vanwege de 55 jarige leeftijd
afscheid. Hij werd ook erelid en natuurlijk met open armen ontvangen bij de B.V.P.V.
De toespraken en feestliederen waren weer niet van de lucht. U weet het
onderhand al, spuiten kunnen ze, maar feesten ook.
Het lijkt er zo op dat ze weer niet veel deden in '92, maar toch waren ze in
dat jaar 26 keer uitgerukt. Voor kleine brandjes, ongelukken, soms loos
alarm. Dat is toch eens in de 14 dagen uit je werk of uit je bed.
Andere artikelen op deze website:
