Kistemaker

Thuis » Diversen » De Speelwagen » 1953 » No. 3 » pagina 66

Wij steken de spade niet

Eerder verschenen in 'De Speelwagen', 8e jaargang, 1953, No. 3, pagina 66.
Uitgave: Historische Genootschappen in Hollands Noorderkwartier.

Als in de Middeleeuwen een boer niet meer in staat was om mee te werken aan het onderhoud van de zeeweringen, ging hij in zijn hemd gekleed naar de dijk om „de spade te steken”. Hij stak zijn schop in de grond en verliet daarna zijn hoefslag, het gedeelte van de dijk, dat aan zijn zorg was toevertrouwd. Hiermede verloor hij zijn rechten op het eigen bedrijf en moest berooid huis en hof verlaten. Dit was een wanhoopsdaad, welke gold als de meest oneervolle capitulatie.

De tijden zijn veranderd en het onderhoud van dijken en wegen is nu een gemeenschapszaak geworden. De collectieve veiligheid vereist collectieve verantwoordelijkheid en heel Nederland heeft de laatste oproep verstaan: „Beurzen open, dijken dicht”.

Maar ook het buitenland voelde zich geroepen daadwerkelijk bijstand te verlenen. Diep getroffen zijn we allen door de grote hulpvaardigheid uit alle delen van de wereld. Sympathiek was het gebaar van de Canadese regering om de grenzen open te stellen voor een groot aantal Nederlanders, die uit de getroffen gebieden wensen te emigreren.

Wekt het geen verwondering, dat hiervoor slechts zeer geringe belangstelling bestaat! Wanneer er ooit aanleiding was om elders een nieuw bestaan te zoeken, dan is het toch wel op dit moment, nu voor velen bijna alles verloren is gegaan en de toekomst op vaderlandse bodem maar zeer weinig uitzicht biedt.

Het verheft ons hart en ons volk, nu wij mogen ervaren dat de frontlinie in de strijd tegen het water stand wenst te houden. Wij „steken de spade” niet, wij blijven op onze post, klinkt over de wateren. Wij zullen de dijken weer sluiten en versterken, het land opnieuw bebouwen en als na zware arbeid de eerste oogst kan worden opgetast in onze herstelde hoeven, dan eerst zullen wij ernstig overwegen, waar voor ons en onze kinderen de beste levenskansen liggen, hier of elders ter wereld. Wanneer wij ons land zouden verlaten met als laatste herinnering dit beeld van verwoesting, dan gevoelen wij ons als deserteurs, die voor het einde van de eerlijke strijd de wapens hebben geveld.

Wij blijven op ons post tot de overwinning is behaald. Wij steken de spade niet.

 


© 2001-2025 | Sitemap | Contact

Facebook: Ansichtkaarten van Andijk