▲

» Diversen » De Speelwagen » 1953 » No. 6 » pagina 189-190

Deuze dag vergeet ik nooit

Eerder verschenen in 'De Speelwagen', 8e jaargang, 1953, No. 6, pagina 189-190.
Uitgave: Historische Genootschappen in Hollands Noorderkwartier.
Auteur: J. v. Twuiver.

Kees was de leste taid niks pittig teugen z'n moeder.
's Eivends as-ie van z'n werk kwam, was ut vaak een grauw of een snauwen hai viel temet over een strootje. Moeder had alderes zaid: „Ben je niet goed?” „Hè je ut te drok met je werk?” 't Ienige antwoord was den: „Wel nei, mens,” en Kees verdween weer naar boven, weer ie den een hele eivend zat te lezen of te prutse op niks of.
Kees wist aigeluk zellef ok niet goed wat 'em skeelde.
„Een onbestemd verlangen”, zegge ze dat zo mooi in de boeke.
Z'n moeder had alderes zaid: „Moet je niet eres de deur uit? Geregeld op hok zitte is ok niks voor een jonge kirrel.
Gaan deres naar Jan. Deer ben je verleden jaar nag mee naar de Skager kermis weest, weet je wel?” Nou, of Kees dat nog wist!
Ze hadde puur skik had met een paar maidjes uit De Biemster, die der sleutel vergeten hadde.
Maar ja, de taid staat niet stil en dat was ok weer op niks ofloupen. Afain, der kwam gelukkig een end an de regentaid bij Kees en op een dag stond ut houfd weer merakel best.
Hai was met een stel joôns en maidjes naar Skoorl an Zee weest. Mooi weer en bar genoten vanzellef.
Op de terugrais – ze warre al haast bai de Koedaiker vlotbrug – vroeg den onze held an een pittig maidje, dat naast hem reed: „Ga je vaneivend met me mee naar de Berger kermis?”
Hai hield zen tone al krom, want erg veul vertrouwen had ie niet.
Leit ze nou „ja” zegge!
Nò ja – over die eivend hoef ik niet veul te zeggen. Dat wete we allegaar wel hoe zuks rommelt.
Maar in de lucht rommelde ut ok pittig en ze moste gauw opstappe. En toen skraapte onze held z'n leste moed bai mekaar en vroeg: „Mag ik je naar huis brenge!”
(Hai wist niet hallef weer ze weunde)
„Je ken ut prebere” zai Steijntje en der speulde een vreemd lachie om der lippe.
Main, ut reidsel was gauw oplost: Koedaik in – puur zo'n endje – dicht bai Skoorldam – , poortje deur, fiets teugen 't zai van 't huis.
't Gaat nog goed” docht onze vraier.
„Nou dag hoor”, zai het lieve maidje, „je worre bedankt – hier legt men boot – ik moet vare naar huis en je kenne niet mee.”
Ja minse, zo was ut.
Kees zen maidje stapte dapper in heur skuitje en peddelde de donkere nacht in.
„Dat hew ik nog nooit meemaakt,” docht ons joggie, toen ie weer huiswaarts trapte.
„Je benne ok nooit te oud om wat te lere. Dat zal ok wel weer raar ofloupe.”
No, gelukkig hewwe die twai mekaar nog heel vaak sproken. Deer ken de koolboet van Ome Jan van meeprate.
Elke Zaterdageivend staan deer twei fietse koeterde koet bai mekaar en efkes verder op een bankie, vlak bai de witte kool...
Ut is puur anraakt en nou zitte we al dik in de winter.
Verleden Zundeg zai Steijn:
„Komme je te gast, men vader is jarig.”
„Hoe moet ik er komme?” zai Kees, „haalt je vader me met de metòr?”
„Nei,” zai Steijn, „ut ais is te sterk. Hai ken der niet deur!”
„Den op skase” zai Kees.
„Nei” zai Steijn, „ut ais is te zwak. Je ken der niet over.”
„Hoe den?!” skreeuwde Kees baina uit. (Hai docht: „Zo kom ik er nooit”)
„Deur ut land”, zai Steijntje, „je moete efkes omloupe. Neem je leerze maar mee!”
En zo trok – op Zundegmorgen – Kees de deur uit. De leerze achter op de fiets... Hai is er kommen – en ok weer terug. Maar toen-ie 's eivends – heel leit – bai moeder binnen zailde, met zwere prutleerze, maar met een licht hart, was ut eerste wat-ie zaide:
„Deuze dag vergeet ik nooit meer.”
As er nou nog minse benne, die niet gelouve wille dat er in 't West-Friesland van teugenwoordig niks meer te beleve valt, den zou ik tot hullie wille zegge: „Gaan maar deris mee om een bakkie koffie naar Kees en Steijn.
Maar... de leerze an!”

 

---