» Jaarboeken "Oud Andijk"
» 1990
» pagina 24
Wullem en Grietje binnen in de rouw, heelekendal in het Zwart. Grietje
doet er zwarte zaien kaper op mit de groate luifel. Ze stane klaar voor de
begrafenis, zien je, van Grietjes Vader. Ze snoft de leste dage oftig en
toch is ze bloid, dat ie nou maar haald is, nou is ie uit z'n laien, zoo'n harder; het was zoo'n tobber.
Deer kome ze den mit peerd en kar te Andoik an. Het sterrefhuis loikt wel
een blindeman mit die lakens voor de glaze. In de wouning is de spiegel
omkeerd: bai een dooie past geen oidelhoid. Ja, ja, zoa binne ze te Andoik.
't Doet Grietje goed dat ze weer deris bai der familie is, allienig te bot
(jammer) dat Vader niet meer leeft. As dominee 'n hartig woordje sproken
het, hoor je wat gestommel in de hos, de anspreker vanzellef mit z'n
begrafenisgezicht, en met een grafstem verkondigt ie, dat "de toid
verstreken is". Nou wordt de kist door de bure het huis uitdroegen en
op de boerenwagen zet, weer guster het hooi nog mee reden is, maar het is
vanzellef goed ofskrobd. Een laken wordt er over de kist leid en den neme
de neiste bloedverwante plaas an 't hoofdeneind. De veerdere familie zit
meer nei het ondereind toe. Bure en vrinden loupe mee in de sombere stoet,
lienigan nei 't kerkhof. Grietje voelt er niks op der gemak. Is 't ok niet
bar op de doodkist van je Vader te zetten, maar ja hier in Andoik houwe ze nag altoid an het ouwe vast.
Nei de begrafenis keere ze allegaar nei 't sterrefhuis terug voor 't
begrafenismaal. En dèn moeten Wullem en Grietje weer noadig opperdan, op
huis af. Wullem kin der maar niet over uit dat ze te Andoik die mensche
nag maar altoid begrave mit een hosklos. Maar Grietje zeit: "'s Lands wois, 's Lands eer".
A.C. ter Horst-Hoekstra