» Boeken » Ter herinnering aan de 25-jarige Bevrijding » Pagina 19
Overigens is van hun vaarkunst nog wel genoten ook. Achter de oude
pakhuizen van Akkerbouw, waar nu de nieuwe Nutsspaarbank staat, heeft toch
een ploegje dapperen de oversteek gewaagd om het land in te gaan. Ze
hadden de grootste schuit uitgezocht die ze konden vinden. Maar ja, zo'n
ding gaat natuurlijk niet vanzelf, motorschuiten waren er toen niet meer.
Eindelijk hadden ze toch een kloet te pakken en was het grote moment dan
aangebroken. Ze voeren met het roer vooruit, misschien leek ze dat
gemakkelijker. De kloet, die gebruikten ze ondersteboven en daar zullen ze
wel hun reden voor gehad hebben. Natuurlijk heeft niemand ze wijzer
gemaakt, dat snap je. Ze kwamen dan ook amper vooruit, en dat was ook
alweer een reden om te gaan schelden, vooral toen de kloet ook nog bleef
vastzitten. En daar dreven ze dan rond. Kwajongens, die er de grootste
schik om hadden, werden door een tierende soldaat van het terrein gejaagd.
De afgedreven Duitsers zullen op de een of andere manier wel weer aan de wal gekomen zijn, maar er was niemand, die zich daar druk over maakte.
Ja, er gebeurden spannende dingen tijdens die razzia. Terwijl de Duitsers
in een huis naar onderduikers aan het zoeken waren, klom er een jonge man
uit het dakraam. Gelukkig stond op de weg één van onze plaatselijke
politieagenten, verplicht om bij de razzia te helpen. Hij had onmiddellijk
door wat er gebeurde. Zonder dat de wachtpost bij de voordeur er erg in
had, beduidde hij de onderduiker om achter de schoorsteen te kruipen, wat
deze dan ook direct deed. Toen er later zo'n "Grüne" door het
dakraam keek, was er geen mens op het dak te zien. Stel je voor dat die agent niet betrouwbaar geweest was, dan hadden ze hem te pakken gehad.
Toch is er van die razzia's veel geleerd. De schuilplaatsen werden nog
meer verbeterd en de mensen nog meer verbeten. Iedereen had gezien, waar
de bezetters toe in staat waren en dat was voor heel veel mensen een reden temeer om de vijand nog meer dwars te zitten.