» Boeken
» Ter herinnering aan de 25-jarige Bevrijding
» Pagina 41
- 41 -
De bezetting in de "Meiboom" en bakkerij "Vea" was
er nog, maar we vonden het toch reuze plezierig, dat het Duitse leger langzaam maar zeker de aftocht blies.
Daar gingen ze dan, de soldaten, die vijf jaren geleden met dreunende
laarzen ons land waren binnengemarcheerd en waarvan Hitler had gezwetst. "Wo der Deutsche Soldat steht, kommt kein anderer hin".
Het was gelukkig heel anders afgelopen, dan hij had bedoeld met zijn
"Duizendjarig Rijk". Het was alleen maar een rijk geweest, dat
in z'n vijfjarig bestaan andere landen aan de rand van de ondergang had
gebracht. Vooral de paar laatste maanden waren haast niet om door te
komen. Er was nu helemaal geen stroom meer. Alles was bijna op. Zelfs gewoon leidingwater was er niet meer.
Mensen die een regenbak hadden waren nog gelukkig, dat water werd zuinig
gebruikt. Ten eerste om het eten te koken en om ervan te drinken, en met
wassen kon je ook niet meer raak doen. Hoe al die huismoeders er elke dag
nog wat van wisten te maken, is mij nog een raadsel. Iedere dag weer dat
gezeur om eten te koken op de noodkachels. Nieuwe kleren maken van oude
pakken en jassen. Van schapevachten wol spinnen op oude spinnewielen om er sokken, ondergoed en truien van te kunnen breien.
Ze zorgden ervoor dat de kinderen zo goed en kwaad als het ging, er ook
nog een beetje behoorlijk uitzagen. Dat hebben ze allemaal moeten doen, vaak zonder de meest gewone middelen, zoals zeep, water, goede wol enz.
Schoenen waren er helemaal niet meer te krijgen. Iedereen liep op houten
kleppers. En velen hadden er nog de extra zorg bij van één of meer onderduikers.
Maar de Duitsers werden met de dag onrustiger, want ook zij voelden het
naderende eind komen. In Hoorn leek het erop, dat de Ondergrondse nog zou
moeten optreden. De Duitse bezetting daar, werd nogal roerig. Daarom
kregen verschillende mensen uit de omtrek de opdracht te helpen, als dat nodig was.
Andere artikelen op deze website:
