▲

» Boeken » WO II » Ter herinnering aan de 25-jarige Bevrijding » Pagina 42

- 42 -

Zo gingen hier van Andijk ook 5 jongens op de fiets naar Hoorn om zich daar te melden. Maar die 1e mei is de geschiedenis ingegaan als één der zwartste bladzijden in de Andijker historie. Want vlakbij Zwaag werden ze aangehouden door een afdeling van de landwacht. Bij een onderzoek bleek, dat één van de jongens in het bezit was van een lege patroonhouder. Ze werden gearresteerd. Gelukkig heeft één ternauwernood weten te ontsnappen. Maar de andere vier werden meegenomen. Ze zijn een paar uur later voor het raadhuis van Zwaag gefusilleerd. Hun leven is afgebroken door een stel op moord beluste naziknechten. Bijna aan het einde van de oorlog. Vier dagen voor de bevrijding waarnaar zij, net als alle Andijkers, zo hadden uitgezien.

Joost Smink, Jan Kort, Ruurd en Gosse Dijkstra hebben het niet meer mogen beleven. De verslagenheid en de rouw die er toen op ons dorp was, is niet te beschrijven.
Dat wij hier op ons rustige Andijk nog eens zoiets zouden beleven, had niemand meer verwacht. En zelden zal hier een rouwdienst zijn geweest, die aangrijpender was dan op de 4e mei.

Vanuit de kerk aan de Middenweg zijn ze begraven op het Ooster Kerkhof. Het verdriet en meeleven van de Andijkers met de getroffen families was overweldigend groot. Voor het raadhuis staat een gedenksteen met hun namen er in gebeiteld, ter herinnering. Ter herinnering opdat wij nooit zullen vergeten, niet mogen vergeten al die offers die er zijn gebracht voor onze vrijheid.

En toen kwam de 5e mei. Van het ene uiterste kwamen we in het andere. In de vroege morgen van 5 mei, meldde Radio Oranje, dat de Duitse legers in Nederland vanaf heden onvoorwaardelijk hadden gecapituleerd en dat we vrij waren.

De mensen renden weer net als in het begin van de oorlog bij elkaar in huis en vertelden het grote nieuws aan ieder die dat maar horen wilde. Iedereen was dol van vreugde en de blijdschap die zich van de mensen meester maakten kende geen grenzen.

 

---